Pardonregelingen zijn dus uitzonderingen, maar keren telkens terug. Elke poging om bij nieuw beleid degenen die nog onder het oude beleid vallen te ontzien leidt tot jaren juridisch getouwtrek. In plaats van meer orde volgt meer chaos.
Het is duidelijk: de geschiedenis van de pardonregeling zit vol met paradoxen. Hoe komt dat?
Misschien zit het wel zo: hoe meer je om netheid geeft, des te zichtbaarder het wordt als je de boel niet helemaal op orde hebt. Een stofje valt pas op wanneer het huis constant wordt schoon gehouden. Hoe meer we kortom doen om de illegaal uit de samenleving te weren, hoe zichtbaarder deze wordt wanneer hij toch gewoon blijft. Hoe meer je in een sluitend systeem investeert, hoe vervelender het lek.
Dat is misschien wel de crux van deze geschiedenis: hoe meer je om orde geeft, hoe vaker je moet opruimen. Wie tegen illegaliteit is, kan dus nauwelijks om een volgend pardon heen. Hoezeer je dat ook tegen de borst stuit.
Dit artikel werd geschreven door gastcorrespondent Martijn Stronks op De Correspondent.nl en is veel uitgebreider dan het bovenstaande stuk. Lees alles via±